Mabigat ang ulan at dumidilim na ang kalangitan sa isang liblib na bayan sa probinsya ng Laguna. Si Officer Mark, isang bata at dedikadong pulis, ay nagmamaneho ng kanyang patrol car kasama ang kanyang partner na si Officer Ben. Galing sila sa isang operasyon at pagod na pagod na pauwi sa istasyon. Ang kalsada ay maputik at madulas, kaya dahan-dahan lang ang takbo nila. Sa gitna ng katahimikan, biglang may tumawid na maliit na hayop sa harap ng kanilang sasakyan.

“Pre, preno!” sigaw ni Ben.

Pumreno si Mark. SCREEECH! Muntik na silang bumangga sa puno. Bumaba si Mark para tignan kung ano ang nahagip nila. Sa gitna ng kalsada, nakatayo ang isang maliit na asong “Aspin” (Asong Pinoy). Kulay puti ito na may batik-batik na itim, payat, basang-basa, at nanginginig sa lamig. Pero ang mga mata nito ay nanlilisik sa takot at determinasyon.

“Aso lang pala. Akala ko kung ano na,” inis na sabi ni Ben. “Tabi! Alis diyan!”

Pero hindi umalis ang tuta. Sa halip, tumakbo ito palapit kay Mark. Tumahol ito nang malakas. Arf! Arf! Kinagat nito ang laylayan ng pantalon ni Mark at hinila siya papunta sa direksyon ng masukal na gubat sa gilid ng kalsada.

“Anong problema nito? Gutom siguro,” sabi ni Mark. Kumuha siya ng biskwit sa kotse at inabot sa aso.

Pero hindi pinansin ng aso ang pagkain. Patuloy pa rin itong tumatahol at humihila. Tumingin ito sa gubat, tapos kay Mark, tapos sa gubat ulit. Paulit-ulit.

“Pre, tara na. Baka may rabies ‘yan,” yaya ni Ben.

Sumakay ulit si Mark sa kotse. Pinaandar niya ang makina. Pero sa gulat nila, tumakbo ang tuta at humarang sa mismong gulong ng sasakyan! Humiga ito sa harap ng bumper, tila sinasabing, “Sagasaan niyo na ako, pero hindi kayo aalis hangga’t hindi niyo ako sinusundan!”

Natigilan si Mark. Nakita niya ang desperasyon sa mata ng aso.

“Ben, may mali,” sabi ni Mark. “Hindi ito normal na kilos ng aso. May gusto siyang ituro.”

“Mark, delikado sa gubat. Baka NPA o sindikato ang naghihintay sa atin diyan,” babala ni Ben.

“Bahala na. Susundin ko ang kutob ko.”

Bumaba si Mark. Kinuha niya ang kanyang flashlight at baril. “Boy, saan tayo pupunta?” tanong niya sa aso.

Nang makita ng tuta na susunod na si Mark, agad itong tumayo at tumakbo papasok sa gubat. Mabilis ito, pero laging lumilingon para siguraduhing nakasunod ang pulis.

Sinundan ni Mark ang aso. Ang gubat ay madilim, maputik, at puno ng tinik. Ilang beses siyang nadapa. “Pre, bumalik na tayo!” sigaw ni Ben na sumunod na rin. Pero patuloy lang si Mark.

Nakarating sila sa isang malalim na bangin na natatakpan ng makakapal na damo. Huminto ang aso sa gilid ng bangin at tumahol nang napakalakas. ARF! ARF! ARF!

Lumapit si Mark sa gilid at itinutok ang flashlight pababa.

Nanlaki ang kanyang mga mata. “Diyos ko!”

Sa ilalim ng bangin, mga sampung metro ang lalim, may isang wasak na kotse na natatakpan ng mga sanga at dahon. Mukhang nahulog ito ilang araw na ang nakararaan at hindi nakita ng kahit sino dahil sa kapal ng gubat.

At sa tabi ng kotse, may isang babaeng nakahandusay. Duguan, payat, at halos wala nang malay. At sa tabi ng babae, may isang lalaking nakadapa na tila patay na.

“May tao! May tao sa baba!” sigaw ni Mark sa radyo. “Emergency! Kailangan namin ng rescue team sa KM 45! May vehicle accident! Bilis!”

Bumaba si Mark at Ben gamit ang lubid. Nang makalapit sila, nakita nila ang kalagayan ng babae. Buhay pa ito pero kritikal. Hinang-hina.

“Tulong…” bulong ng babae nang makita ang pulis.

“Huwag kayong mag-alala, Ma’am. Ligtas na kayo,” sabi ni Mark.

Tumingin ang babae sa itaas, kung saan nakadungaw ang maliit na tuta.

“Yung… yung aso…” bulong ng babae. “Siya… siya ang nagdadala sa akin ng pagkain…”

Natigilan si Mark. “Po?”

Ikinuwento ng babae (na nagngangalang Grace) ang nangyari. Naaksidente sila ng asawa niya tatlong araw na ang nakararaan. Namatay ang asawa niya on the spot. Siya naman ay naipit at hindi makagalaw. Walang signal. Walang tubig. Walang pagkain. Akala niya mamamatay na siya.

Pero dumating ang tuta. Ang tuta na walang pangalan. Bumaba ito sa bangin. Dinilaan ang mukha niya para magising siya. At sa loob ng tatlong araw, ang tuta ay umaalis at bumabalik na may dalang kung ano-ano—isang pirasong tinapay na napulot sa basura, isang plastic bottle na may konting laman na tubig, at minsan ay prutas.

Ang aso ang bumuhay sa kanya. Ang aso ang nagbigay sa kanya ng pag-asa. At nang makita ng aso na nanghihina na siya nang tuluyan, umalis ito at naghanap ng tao—si Mark.

Dumating ang rescue team. Inahon si Grace at dinala sa ospital. Inahon din ang katawan ng asawa niya.

Nang matapos ang rescue, hinanap ni Mark ang aso. Nakita niya ito sa gilid, nakahiga, pagod na pagod. Puno ng sugat ang paa dahil sa pagtakbo sa matitinik na damo.

Lumapit si Mark. Lumuhod siya at binuhat ang tuta.

“Salamat, buddy. Isa kang bayani,” bulong ni Mark habang tumutulo ang luha. “Kung hindi dahil sa’yo, wala na sila.”

Dinala ni Mark ang aso sa vet. Ipinagamot niya ito. At pagkatapos, inuwi niya sa kanyang bahay. Pinangalanan niya itong “Hero.”

Naging viral ang kwento ni Hero. Maraming gustong umampon sa kanya, pero ayaw na siyang ibigay ni Mark. “Partner ko na ‘to,” sabi ni Mark.

Si Grace naman ay gumaling. Binibisita niya si Hero madalas at tinuturing na tagapagligtas ng kanyang buhay.

Napatunayan ng kwentong ito na ang mga aso ay hindi lang basta hayop. Sila ay may puso, may isip, at may kakayahang gumawa ng himala. Ang asong tinaboy ng iba, ay siya palang anghel na ipinadala ng Diyos para sumagip ng buhay.

Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung may asong humarang sa inyo? Itataboy niyo ba o susundan? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para sa lahat ng dog lovers at sa mga naniniwala sa himala!