Matingkad ang sikat ng araw sa Manila Yacht Club. Ang hangin ay amoy dagat at mamahaling champagne. Ito ang araw na pinakahihintay ni Don Alfonso Mondragon, isa sa pinakamayamang shipping magnate sa Asya. Ang kanyang bagong “Super Yacht” na pinangalanang “The Golden Pearl” ay nakadaong at handa na para sa kanyang maiden voyage. Puno ang pantalan ng mga VIP, mga politiko, at mga kilalang personalidad. Ang lahat ay nakasuot ng puti, nagsisipag-inuman, at naghihintay sa pagdating ng Don. Si Don Alfonso ay kilala sa pagiging strikto, metikuloso, at hindi naniniwala sa mga pamahiin. Para sa kanya, pera at kapangyarihan ang nagpapatakbo sa mundo.
Sa labas ng gate ng Yacht Club, may isang batang lalaki na nagngangalang Nono. Siya ay sampung taong gulang, payat, maitim ang balat sa kakabilad sa araw, at nakasuot ng punit-punit na sando. Namumulot siya ng mga plastik na bote para ibenta. Matalas ang mata ni Nono. Nakikita niya ang mga bagay na madalas ay hindi napapansin ng mga mayayaman. Kaninang madaling araw, habang natutulog siya sa ilalim ng isang bangka sa tabi ng pantalan, may nakita siyang dalawang lalaki na lumalangoy papunta sa ilalim ng yate ni Don Alfonso. May kinutingting sila sa makina sa ilalim ng tubig. Hindi naintindihan ni Nono kung ano iyon, pero naramdaman niya ang kaba. Kutob ng isang batang lumaki sa kalsada—alam niya kapag may masamang nangyayari.
Nang dumating ang convoy ni Don Alfonso, nagkagulo ang mga tao. Bumaba ang Don mula sa kanyang Rolls Royce, suot ang isang puting kapitan na uniporme. Masaya siya. “Today is a historic day!” sabi niya sa mga reporter. Habang naglalakad siya papunta sa rampa ng yate, nakalusot si Nono sa mga guard. Tumakbo ang bata nang mabilis.
“Sir! Sir! Huwag!” sigaw ni Nono.
Hinarang siya ng mga bodyguard. “Hoy bata! Bawal dito! Alis!”
Nagpumiglas si Nono. “Kailangan kong makausap si Sir! May masamang mangyayari! Huwag kayong sasakay diyan! Puputok ‘yan!”
Narinig ni Don Alfonso ang sigaw. Huminto siya at lumingon. Nakita niya ang batang gusgusin na nagpupumiglas sa kamay ng malalaking lalaki.
“Anong problema diyan?” tanong ng Don, medyo iritable.
“Sir! Itong batang pulubi, sinasabing puputok daw ang yate! Nanggugulo lang po, Sir. Hihingi lang siguro ng pera,” sagot ng Head Security.
Lumapit si Nono, lumuluhod. “Hindi po ako nanghihingi! Sir, nakita ko po kaninang madaling araw! May mga lalaking sumisid sa ilalim ng barko niyo! May nilagay silang itim na bagay! Masama po ang kutob ko! ‘Wag po kayong tumuloy! Mamamatay kayo!”
Nagtawanan ang ilang bisita. “Ano ba ‘yan, pati ba naman sa launch may praning?” sabi ng isang donya.
Tinitigan ni Don Alfonso ang bata. “Iho, ang yate na ito ay may pinakamagandang seguridad. Walang makakalapit diyan. Baka nananaginip ka lang o gutom ka lang. Guard, bigyan niyo ng limang daan ang batang ‘yan at paalisin na. Sinasayang niya ang oras ko.”
Tumalikod si Don Alfonso. Hindi siya naniwala. Para sa kanya, imposible ang sinasabi ng bata.
“Sir! Parang awa niyo na!” sigaw ulit ni Nono, umiiyak na. “Naaalala ko po ang Tatay ko sa inyo! Namatay siya sa pagsabog ng bangka! Ayoko pong mangyari sa inyo ‘yun!”
Natigilan si Don Alfonso. Ang pagbanggit sa “Tatay” ay kumirot nang bahagya sa puso niya dahil namatayan din siya ng anak noon. Pero nanaig ang kanyang pride. “Alis na,” kaway niya.
Kinaladkad ng mga guard si Nono palayo. Iyak nang iyak ang bata, nakatingin sa Don na papalapit na sa yate.
Nakatapak na ang isang paa ni Don Alfonso sa rampa. Ang mga crew ay nakahilera, sumasaludo.
Biglang…
BOOOOOOM!
Isang napakalakas na pagsabog ang yumanig sa buong pantalan!
Ang likurang bahagi ng “The Golden Pearl”—kung saan naroon ang makina at tangke ng gasolina—ay biglang nagliyab at sumabog. Ang lakas ng impact ay nagpatalsik kay Don Alfonso mula sa rampa pabalik sa semento ng pantalan.
“AHHHH!”
Nagkagulo ang lahat. Usok. Apoy. Sigawan. Ang yate ay mabilis na nilamon ng apoy. Ang mga crew na nasa loob ay nagtalunan sa dagat. Kung nakasakay na si Don Alfonso at nasa loob na siya ng cabin, siguradong durog na siya ngayon.
Nakahandusay si Don Alfonso sa semento, hilo, may mga galos, at halos hindi makarinig dahil sa pagsabog. Inalalayan siya ng kanyang mga bodyguard palayo sa nasusunog na barko.
“Sir! Sir! Okay lang po kayo?”
Dahan-dahang umupo si Don Alfonso. Tiningnan niya ang kanyang yate na tinutupok ng apoy. Tiningnan niya ang mga debris na naglipana.
At naalala niya ang bata.
“Ang bata…” bulong ni Don Alfonso. “Nasaan ang bata?!”
Hinanap ng mga mata niya si Nono. Nakita niya ito sa gilid, yakap ng isang guard, nanginginig sa takot, nakatingin sa sunog.
Tumayo si Don Alfonso, ika-ika. Nilapitan niya si Nono. Ang mga tao ay nagbigay-daan. Ang bilyonaryo, puno ng dumi at uling sa mukha, ay lumuhod sa harap ng batang gusgusin.
“Iho…” nanginginig na sabi ng Don.
“Sabi ko po sa inyo Sir…” iyak ni Nono. “Buti na lang po hindi kayo nakapasok…”
Niyakap ni Don Alfonso ang bata nang mahigpit. Napakahigpit. Sa buong buhay niya, akala niya pera ang nagliligtas sa kanya. Pero sa araw na iyon, isang batang walang-wala ang naging anghel dela gwardya niya.
“Salamat… salamat…” hagulgol ng Don. “Iniligtas mo ang buhay ko.”
Dahil sa insidente, nagsagawa ng imbestigasyon ang mga pulis. Napatunayan na may “sabotahe” ngang nangyari. Isang kalabang kumpanya ang nagbayad ng mga diver para maglagay ng bomba sa ilalim ng yate. Dahil sa testimonya ni Nono kung saan niya nakita ang mga lalaki at anong oras, nahuli ang mga salarin sa CCTV ng kalapit na establishment.
Si Nono ay naging bayani.
Pero hindi doon nagtatapos ang kwento.
Dinala ni Don Alfonso si Nono sa kanyang mansyon. Nalaman niyang ulila na ito at walang matuluyan.
“Mula ngayon,” sabi ni Don Alfonso, “Hindi ka na matutulog sa ilalim ng bangka. Hindi ka na mamumulot ng basura. Ikaw na ang magiging anak ko.”
Inampon ni Don Alfonso si Nono. Ibinigay niya ang lahat ng pangangailangan nito—pag-aaral, damit, pagkain, at higit sa lahat, pamilya. Pinangalanan niya itong “Antonio,” sunod sa pangalan ng yumaong ama ng Don.
Si Nono, na dating tinataboy, ay lumaking isang matalino at mabait na binata. Nag-aral siya ng Marine Engineering at siya na ngayon ang namamahala sa seguridad ng lahat ng barko ng kumpanya ni Don Alfonso. Sinisigurado niyang ligtas ang bawat pasahero, gaya ng pagliligtas niya sa kanyang tatay-tatayan noon.
Napatunayan ng kwentong ito na ang mga anghel ay hindi laging nakasuot ng puti at may pakpak. Minsan, sila ay mga batang gusgusin sa kalsada na may dalang babala at pagmamalasakit.
At si Don Alfonso? Natutunan niya na ang pakikinig sa kapwa, mayaman man o mahirap, ay pwedeng maging susi sa pagitan ng buhay at kamatayan.
Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung may batang humarang sa inyo at nagbabala? Maniniwala ba kayo o itataboy niyo siya? Naniniwala ba kayo sa “instinct” o pakiramdam? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing inspirasyon sa lahat! 
