KABANATA 1: ANG IYAK SA GUBAT
Madilim na ang kalangitan at nagbabadya ang isang malakas na ulan sa baryo ng San Isidro. Si Mang Nestor, limampung taong gulang, ay nagmamadaling maglakad pauwi galing sa kanyang trabaho sa konstruksyon. Ang kanyang katawan ay pagod, ang kanyang mga kamay ay puno ng kalyo, at ang tanging laman ng kanyang bulsa ay sapat lang para sa hapunan ng kanyang pamilya. Sa kabila ng hirap ng buhay, kilala si Nestor sa kanilang lugar bilang isang taong may mabuting puso. Hindi siya madamot, lalo na sa mga nangangailangan.
Habang binabagtas niya ang isang shortcut na daan sa gilid ng gubat, may narinig siyang kakaibang tunog.
Wiii… wiii… arf…
Mahina. Halos hindi marinig dahil sa ihip ng hangin. Huminto si Nestor. Nakinig siya nang maigi. Ang tunog ay nanggagaling sa isang tumpok ng mga basura na itinapon ng mga walang disiplinang tao sa gilid ng bangin.
“Pusa ba ‘yon?” tanong niya sa sarili.
Lalampasan na sana niya ito, pero may kung anong humila sa kanyang mga paa para bumalik. Sinundan niya ang tunog. Nakita niya ang isang sako ng bigas na nakabuhol nang mahigpit. Gumagalaw ito.
Kinabahan si Nestor. Baka ahas ang nasa loob? O baka ligaw na hayop? Pero nanaig ang kanyang awa. Kumuha siya ng isang patpat at dahan-dahang binuksan ang sako.
Nang matanggal ang tali, halos mapaluha si Nestor sa kanyang nakita.
Sa loob ng sako, may isang asong Aspin (Asong Pinoy). Kulay puti at itim, pero nangingitim na sa dumi. Payat na payat ito, kitang-kita ang mga buto sa tadyang. Ang kanyang mga paa ay may mga sugat, tila ba pinilit niyang kumawala sa pagkakapuga. Pero ang mas nakakadurog ng puso ay ang nasa ilalim niya.
Limang maliliit na tuta.
Nakasiksik sila sa ilalim ng katawan ng kanilang ina para makakuha ng init. Ang inang aso, sa kabila ng kanyang panghihina, ay pilit na dinidilaan ang kanyang mga anak para linisin at bigyan ng lakas. Tumingin ang inang aso kay Nestor. Ang mga mata nito ay hindi galit, kundi pagmamakaawa.
“Diyos ko… sinong demonyo ang gumawa nito sa inyo?” bulong ni Nestor.
Binuhat niya ang sako, pero masyadong mabigat dahil sa panghihina ng inang aso. Hindi ito makatayo. Wala siyang choice. Hinubad ni Nestor ang kanyang suot na jacket. Binalot niya ang mga tuta sa jacket at binuhat ang inang aso sa kanyang mga bisig na parang bata.
“Kapit lang, Nay. Iuuwi ko kayo.”
Naglakad si Nestor ng dalawang kilometro pauwi, bitbit ang bigat ng anim na buhay na umaasa sa kanya.
KABANATA 2: ANG PAG-ASA SA BAHAY
Pagdating sa bahay, sinalubong siya ng kanyang asawang si Aling Celia at ang kanilang bunsong anak na si Buboy.
“Nestor! Ano ‘yan? Bakit may dala kang aso?” gulat na tanong ni Celia. “Wala na nga tayong makain, magdadagdag ka pa ng palamunin?”
“Celia, tingnan mo sila,” sabi ni Nestor habang inilalapag ang mga aso sa lumang banig sa sala. “Tinapon sila sa sako. Papatayin sila ng lamig at gutom sa gubat. Hindi ko kayang iwan sila.”
Lumapit si Buboy. “Wow, puppies! Ang cute nila, Tay! Pero… bakit po hindi gumagalaw ‘yung isa?”
Kinabahan si Nestor. Tiningnan niya ang isang tuta na kulay puti. Malamig na ito. Mahina ang paghinga. Agad na kumuha si Nestor ng asukal at maligamgam na tubig. Pinatakan niya ang bibig ng tuta. Minasahe niya ang maliit na dibdib nito.
“Mabuhay ka… please… mabuhay ka,” dasal ni Nestor.
Ang inang aso ay nakatingin lang, umiiyak. Dinilaan niya ang kamay ni Nestor.
Matapos ang ilang minuto, umubo ang maliit na tuta. Eekk! Gumalaw ito. Nabuhayan ng loob ang lahat.
“Buhay siya!” sigaw ni Buboy.
Kahit nagrereklamo kanina, si Aling Celia ay agad na kumilos. Nagluto siya ng lugaw na may kaunting dinurog na manok (na dapat ay ulam nila). Ipinakain niya ito sa inang aso.
“Kain ka, Nay. Para magkagatas ka para sa mga anak mo,” sabi ni Celia.
Pinangalanan nilang “Hope” ang inang aso, dahil sa pag-asa nitong mabuhay para sa kanyang mga anak. Ang mga tuta ay pinangalanang Lucky, Happy, Faith, Joy, at Grace.
Sa mga sumunod na araw, naging bahagi na ng pamilya ang mga aso. Kahit gipit sa budget, laging may nakalaan para kay Hope. Si Buboy ang taga-linis ng kanilang higaan. Si Nestor ang taga-ligo. Si Celia ang taga-luto.
Bumalik ang sigla ng mga tuta. Naging matataba at makukulit. Pero si Hope… may problema kay Hope.
Kahit anong pakain nila, hindi ito tumataba. Nagsusuka ito ng dugo. May malaking bukol sa kanyang tiyan.
“Tay, may sakit si Hope,” sabi ni Buboy, umiiyak. “Ayaw niyang tumayo.”
Dinala ni Nestor si Hope sa bayan para ipatingin sa beterinaryo. Ginamit niya ang ipon nila para sa kuryente.
Ang diagnosis ng Vet: Pyometra (impeksyon sa matris) at Malnutrition. Kailangan ng agarang operasyon. Ang halaga? 15,000 pesos.
Nanlumo si Nestor. Saan siya kukuha ng ganun kalaking halaga? Ang sahod niya ay 500 pesos lang isang araw.
“Doc, wala po ba ibang paraan? Gamot lang?” tanong ni Nestor.
“Sorry Tatay, puputok ang matris niya kapag hindi naoperahan. Mamamatay siya sa loob ng 24 oras,” sabi ng Vet.
Umuwi si Nestor na luhaan, karga si Hope. Naramdaman ni Hope ang lungkot ng amo. Dinilaan niya ang luha sa pisngi ni Nestor.
KABANATA 3: ANG TULONG NG BAYAN
Nang gabing iyon, hindi makatulog si Nestor. Tinitigan niya si Hope na nahihirapan.
“Hindi ako papayag na mamatay ka nang ganito,” sabi ni Nestor.
Kinuha niya ang kanyang cellphone. Luma na ito at basag ang screen. Nag-post siya sa Facebook. Ikinuwento niya kung paano niya napulot si Hope at ang mga tuta. Ipinost niya ang litrato ni Hope na nakatingin sa kanya nang may pagmamahal kahit nasasaktan.
Ang caption niya: “Mga kaibigan, hindi ko po kayang mawala si Hope. Iniligtas ko siya sa sako, ayokong mamatay siya sa sakit dahil lang wala akong pera. Kahit piso po, tulong para sa operasyon niya.”
Natulog siya na may bigat sa dibdib.
Kinabukasan, paggising niya, hindi siya makapaniwala.
Ang kanyang post ay may 50,000 shares!
Bumuhos ang mga komento at mensahe.
“Tay, nagpadala ako sa GCash mo. Ipa-opera niyo na siya!” “God bless you, Tatay! Sagot ko na ang gamot ng mga tuta!” “Papunta na ako diyan, may dala akong dog food!”
May isang animal welfare group mula sa Maynila ang nakabasa ng post. Agad silang nagpadala ng sasakyan para sunduin si Hope at Nestor. Dinala nila ito sa isang malaking animal hospital.
Inoperahan si Hope nang libre. Tinanggal ang impeksyon. Nilinis ang kanyang mga sugat. Binigyan ng vitamins ang mga tuta.
Nang magising si Hope pagkatapos ng operasyon, ang una niyang hinanap ay si Nestor. Nang makita niya ang kanyang tagapagligtas, kumawag ang kanyang buntot nang mabilis.
Arf! Arf!
Ang tahol na iyon ay ang pinakamasarap na musika sa pandinig ni Nestor.
KABANATA 4: ANG PAGBABAGO
Dahil sa viral story, hindi lang si Hope ang natulungan. Maraming tao ang naantig sa kabutihan ni Nestor. May mga nagbigay ng tulong pinansyal para sa kanyang pamilya. May nag-alok ng scholarship para kay Buboy. At may isang construction company na kumuha kay Nestor bilang Foreman dahil sa kanyang ipinakitang karakter at dedikasyon.
Si Hope at ang kanyang mga tuta ay naging malusog. Ang mga tuta ay inampon ng mga mabubuting pamilya na na-screen ng animal welfare group, pero nagtira si Nestor ng isa—si Lucky, ang tutang muntik nang mamatay.
Si Hope at Lucky ay nanatili sa piling nina Nestor. Sila ang naging bantay at kasiyahan ng pamilya.
Isang hapon, habang nagpapahinga si Nestor sa kanilang bagong ayos na bahay (katas ng tulong at promotion), lumapit si Hope. Ipinatong nito ang ulo sa hita ni Nestor.
Hinaplos ni Nestor ang aso. Ang balahibo nito ay makintab na, at ang katawan ay malusog. Wala na ang bakas ng kalupitan ng nakaraan.
“Salamat, Hope,” bulong ni Nestor. “Dahil sa’yo, nalaman ko na maraming mabubuting tao sa mundo. At dahil sa’yo, umasenso kami.”
Tumingin si Hope kay Nestor. Sa mga mata ng aso, nakita ni Nestor ang wagas na pasasalamat at pagmamahal. Ang asong tinapon na parang basura, ay siya palang magdadala ng swerte at pag-asa sa kanilang buhay.
WAKAS
ARAL NG KWENTO:
Ang kabutihan, kahit sa pinakamaliit na nilalang, ay hindi kailanman nasasayang. Ang mga hayop ay may damdamin. Sila ay marunong tumanaw ng utang na loob at magmahal nang walang kondisyon.
Huwag nating balewalain ang mga aspin o pusakal na nakikita natin sa daan. Sa likod ng kanilang maruming itsura ay isang buhay na naghihintay lang ng pagkalinga. At minsan, ang pagliligtas sa isang hayop ay siya ring magliligtas sa ating pagkatao.
Kayo mga ka-Sawi, may kwento rin ba kayo ng pagre-rescue? Anong gagawin niyo kung makakita kayo ng sako na gumagalaw sa gubat? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing inspirasyon sa lahat ng animal lovers! Adopt, Don’t Shop! 
