Mabigat at tila amoy-lungkot ang hangin sa loob ng dambuhalang mansyon ng mga Villafuerte sa Forbes Park. Ang bawat sulok ay gawa sa marmol at ginto, ngunit walang buhay ang paligid. Ito ang tahanan ni Don Ricardo Villafuerte, 35-anyos, isa sa pinakamayamang negosyante sa bansa, ngunit kilala rin bilang pinakamalungkot na lalaki. Dalawang taon na ang nakalilipas nang pumanaw ang kanyang asawang si Isabella dahil sa komplikasyon sa panganganak sa kanilang kambal na sina Lucas at Lucia. Mula noon, namatay na rin ang bahagi ng puso ni Ricardo. Naging strikto siya, mainitin ang ulo, at nawalan ng tiwala sa mga tao. Ang tanging mahalaga sa kanya ay ang kambal, ngunit tila pati ang mga ito ay mailap sa kanya. Ang mga bata ay may trauma; takot sila sa dilim, takot sa tubig, at madalas na nagwawala. Wala ni isang yaya ang tumatagal ng isang linggo. Sinasabing “sumpain” daw ang mga bata dahil sa sobrang kulit at hirap alagaan.
Isang maulan na hapon, dumating si Elena. Siya ay 25-anyos, simple, galing sa probinsya, at namamasukan para may pangtustos sa gamot ng kanyang inang may sakit. Wala siyang experience sa pag-aalaga ng mayayamang bata, pero mayroon siyang busilak na puso. Tinanggap siya ng Mayordoma dahil wala nang ibang gustong mag-apply. Ang unang bilin sa kanya: “Huwag na huwag mong paiiyakin ang kambal, at huwag na huwag mong gagalitin si Sir Ricardo.” Kinabahan si Elena, pero kailangan niya ang trabaho. Nang unang makita niya sina Lucas at Lucia, hindi siya nakakita ng mga “halimaw” gaya ng kwento ng iba. Nakita niya ang dalawang batang uhaw sa pagmamahal, nakaupo sa sulok, yakap ang mga lumang laruan.
Ang unang linggo ni Elena ay naging pagsubok. Sinipa siya ni Lucas, kinagat siya ni Lucia, at tinapunan siya ng pagkain. Pero hindi sumuko si Elena. Sa halip na magalit, niyakap niya ang mga ito. “Shhh… nandito na si Ate Yaya. Hindi ko kayo iiwan,” bulong niya. Unti-unti, naramdaman ng kambal ang sinseridad ni Elena. Nagsimula silang kumain nang maayos. Nagsimula silang ngumiti. Pero ang pinakamalaking hamon ay ang paliligo. Takot na takot ang mga bata sa tubig. Tuwing oras ng ligo, nagwawala sila na parang tortyur ang gagawin sa kanila. Ito ang dahilan kung bakit laging sibak ang mga yaya—dahil naiirita si Don Ricardo sa ingay ng iyak.
Dumating ang anibersaryo ng pagkamatay ni Isabella. Umuwi si Don Ricardo nang maaga, lasing at punong-puno ng sakit ang dibdib. Gusto niyang mapag-isa. Gusto niyang umiyak. Pero pagpasok niya sa bahay, narinig niya ang sigawan mula sa kwarto ng kambal. Oras ng paliligo. “Ayoko! Ayoko!” sigaw ni Lucas. “No bath! No!” iyak ni Lucia. Nandoon si Elena, pilit na pinapakalma ang mga bata. Pero dahil sa kalasingan at lungkot, iba ang dinig ni Ricardo. Ang akala niya, sinasaktan ni Elena ang mga anak niya. Uminit ang ulo niya. Bumalik ang lahat ng galit niya sa mundo. “Isa na namang walang kwentang yaya!” sigaw niya sa isip niya.
Padabog na umakyat si Ricardo sa hagdan. Binuksan niya ang pinto ng kwarto nang malakas. “BLAG!” Tumuloy siya sa banyo. Nakita niya si Elena, basang-basa, nakaluhod sa tabi ng bathtub habang ang kambal ay umiiyak at nagpupumiglas. Sa paningin ng isang amang galit, mukhang nilulunod ni Elena ang mga bata. “LAYUAN MO ANG MGA ANAK KO!” sigaw ni Ricardo na yumanig sa buong kwarto. “Anong ginagawa mo?! Sinasaktan mo ba sila?! Lumayas ka diyan!”
Nagulat si Elena. Napatigil ang kambal sa pag-iyak dahil sa sigaw ng ama. “S-Sir? Hindi po… pinaliliguan ko lang po—” “Sinungaling! Rinig na rinig ko ang sigaw nila! Wala kang kwenta! Umalis ka na bago pa kita ipakulong!” Akmang hahawakan ni Ricardo si Elena para ibalibag palabas nang mapansin niya ang isang kakaibang bagay.
Sa halip na tubig galing sa gripo, ang tubig sa bathtub ay may halong mga bulaklak at dahon ng bayabas. At sa gitna ng takot ng mga bata, biglang nagsalita si Lucas. “Daddy… wait… si Yaya… she’s singing Mama’s song.” Natigilan si Ricardo. “Ano?” Tumingin siya kay Elena. Nanginginig si Elena sa takot, pero hawak pa rin niya ang kamay ni Lucia. “Sir, sorry po… hindi po sila tumatahan… kaya kinantahan ko po sila… yung kanta po na itinuro ng nanay ko sa akin noong bata ako…”
“Anong kanta?” nanginginig na tanong ni Ricardo. Dahan-dahang humuni si Elena. Ang melodiya ay malambing, luma, at puno ng pagmamahal. “Sa ugoy ng duyan… sa ilalim ng buwan… matulog na bunso… si Nanay ay nandito…” Pero hindi ito ang karaniwang bersyon. May kakaibang tono at liriko ito na tanging si Isabella lang ang nakakaalam. Ito ang kantang inimbento ni Isabella para sa kambal noong nasa sinapupunan pa niya ang mga ito. Kinakanta niya ito gabi-gabi habang hinihimas ang tiyan niya. Walang ibang nakarinig nito kundi si Ricardo at ang mga pader ng kwartong iyon.
Nang marinig ni Ricardo ang kanta, bumagsak ang kanyang mga tuhod sa sahig. Nawala ang kanyang galit. Napalitan ito ng matinding gulat at pangungulila. “Saan… saan mo narinig ang kantang ‘yan?” bulong ni Ricardo, tumutulo ang luha. “Paano mo alam ‘yan? Si Isabella lang ang may alam niyan!”
Yumuko si Elena. “Sir… hindi ko po alam kung sino si Isabella. Pero noong bata po ako, may isang donya na laging pumupunta sa baryo namin para mag-donate. Naging kaibigan ko po siya. Buntis po siya noon. Sabi niya, malungkot siya kasi hindi niya alam kung makaka-survive siya sa panganganak. Tinuruan niya ako ng kanta. Sabi niya, ‘Elena, kung sakaling mawala ako, at kung sakaling magtagpo ang landas natin ng mga anak ko, kantahin mo ito sa kanila. Para maramdaman nilang nandiyan ako.’”
Nanlaki ang mga mata ni Ricardo. Naalala niya. Noong buntis si Isabella, madalas itong pumunta sa probinsya para sa charity works. Sinasabi nito na may isang batang babae siyang naka-close doon. Si Elena. Ang batang Elena ang pinagbilinan ni Isabella ng kanyang huling mensahe ng pagmamahal.
Tumingin si Ricardo sa mga bata. Sina Lucas at Lucia ay hindi na umiiyak. Nakatingin sila kay Elena, at sa unang pagkakataon sa loob ng dalawang taon, kalmado sila sa tubig. Ang kanta… ang boses… naramdaman nila ang presensya ng kanilang ina sa pamamagitan ni Elena.
Humagulgol si Ricardo. Niyakap niya ang kanyang mga anak at si Elena. “Patawarin mo ako… patawarin niyo ako…” iyak ng bilyonaryo. Ang akala niyang pang-aabuso ay isa palang himala. Ang yayang akala niya ay walang kwenta ay siya palang sugo ng kanyang asawa para alagaan ang mga naiwan niya.
Sa gabing iyon, hindi pinalayas si Elena. Sa halip, trinato siya bilang pamilya. Ikinuwento ni Ricardo kay Elena kung gaano kabuting tao si Isabella. Nalaman ni Elena na ang donyang nagturo sa kanya ng kanta ay ang yumaong asawa ng amo niya. Naging tulay si Elena para maghilom ang sugat ng pamilya Villafuerte.
Mula noon, hindi na naging takot sa tubig ang kambal. Si Elena ang nagpapaligo sa kanila araw-araw, sabay kanta ng oyayi ni Isabella. Bumalik ang sigla sa mansyon. Bumalik ang ngiti sa mga labi ni Ricardo. Hindi man napalitan si Isabella, naramdaman nilang lahat na hindi sila iniwan nito.
Dahil sa kabutihan ni Elena, inako ni Ricardo ang pagpapagamot sa ina ni Elena. Gumaling ito at dinala rin sa mansyon para makasama nila. Si Elena ay pinag-aral ni Ricardo at tinuring na higit pa sa yaya—isang tunay na kapamilya.
Napatunayan sa kwentong ito na ang pagmamahal ay hindi namamatay. Ito ay naglalakbay, tumatawid sa panahon, at humahanap ng paraan para naiparamdam—minsan, sa pamamagitan ng isang simpleng kanta, at sa mga kamay ng isang taong may busilak na puso.
Huwag tayong mabilis manghusga. Sa likod ng bawat kilos ng isang tao, maaaring may malalim na dahilan o milagro na hindi natin nakikita.
Kayo mga ka-Sawi, naniniwala ba kayo na ang mga yumaong mahal natin sa buhay ay gumagawa ng paraan para bantayan tayo? Anong gagawin niyo kung kayo si Don Ricardo? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magbigay ng pag-asa at inspirasyon sa lahat! 
